وقتی خواستم این پست رو بنویسم به حد مرگ گریه کرده بودم. به پهنای صورت اشک ریخته بودم. آدم وقتی به درون خودش راه پیدا می کنه از ذوق زیاد و شعف بسیار دلش می خواد هق هق کنه. من هزار بار بعد از دیدن کلیپای علی زندوکیلی برای خودم یادداشت نوشتم. منظورم کلیپایی که توشون می خونه نیست! منظورم اون کلیپاییه که با هنرجوهای کوچولوش در حال تمرین میذاره! با خودم میگم : من و علی زند وکیلی یه وجه اشتراک داریم. هر دو معلم هستیم. هر دو چیزی رو به دیگری می آموزیم. اما علی یک تفاوت اساسی با من دارد. او خوشحال ترین معلمیه که من دیدم!
هر کلیپش رو روزی شاید هزار بار تماشا می کردم. حال خوشش! حال خوش هنرجوی کودک و کوچکش! هزار بار یادداشت نوشتم برای خودم و مدام فکر کردم که من اگه از بچه هام موقع تدریس فیلم بگیرم و به اشتراک بذارم حال خوشی رو منتقل می کنم یا نه؟!
بگذریم از محتوای متفاوتی که من به دانش آموزام یاد میدم و علی به هنرجوهاش. موسیقی اصلا خودش سه هیچ جلوئه! اما مسئله فقط محتوا نیست. یک جای کار ِخودم می لنگه.
روز و شب پا به پای حورا و سعیدرضا و ایلیا شاگردی کردم توی این کلاس ها و پای ثابت اینستاگرام و پیج زند آفرین و علی زندوکیلی بودم. حسرت هام بزرگتر شد. ربطش دادم به محدودیت ها. به کودکی . به خانواده . خودم رو هر روز بالا پایین می کردم ببینم چه فرقی بین منی که معلم فرشته هایی شبیه همین فرشته ها هستم با علی زندوکیلی هست که او از عشق سرشار می کند هنرجو و مخاطبش را و من نه
کش و قوس این ماجرا تمامی نداشت تا اینکه دوباره اتفاقی ویدیوی کنسرت سال 95 علی زندوکیلی را تماشا کردم. حرفش را همانجا زد. پیغامش را همان جا به من رساند. با همان همتی که برای تغییر نگاه کودکان کار به زندگی، کرده بود. فهمیدم حال خوشش از همینجا می آید. که می خواهد جهان را در نظر آدمها و مخصوصا کودکان زیباتر و مهربان تر کند. شاید یک ساعتی بعد از تمام شدن ویدیو گریه کردم. آدم وقتی به درون خودش راه پیدا می کند، در حالیکه از غربتی عجیب در دنیای نامهربانی ها و میان مردمان این شهر حسود رنجیده باشد، گریه اش می گیرد. گریه ام گرفته.
پی نوشت: این عکس رو بخاطر حال خوبی که توش در جریانه گذاشتم. :)
عکس از پیج اینستاگرام علی زندوکیلی
درباره این سایت